Basından

Çin’in salgınla mücadele başarısı-II: Örgütlü toplum, kamusal sağlık anlayışı İlk önlem artık herkesin bildiği Vuhan’daki o ağır karantinaydı. Salgın diğer eyaletlerde görülmeye başladığında hızla başka önlemler devreye girdi. Bu noktada Çin’in sahip olduğu yüksek teknoloji imdada yetişti. İleri teknoloji uygulamalarının sağladığı olanak ve kolaylıklar kullanılarak belli bir zaman dilimi içinde Vuhan’da bulunanlar gerek cep telefonu kayıtları ve gerekse şehir içi-şehirlerarası yollardaki kameralar aracılığıyla tespit edildi ve izleri sürüldü. Hepsine ulaşıldı, test uygulandı, çok sayıda insan karantinaya alındı. Salgının diğer eyaletlere korkulduğu kadar yayılamamasının nedeni, sert önlemlere ek olarak, bu iz sürmedir. Yeri gelmişken kısaca değinmek istiyorum: Nerdeyse salgın görülen her bölgede ama özellikle Vuhan’da bir anlamda bir ileri teknoloji gösterisi de izledik. Bütün tıbbi cihazlar-donanım, şehri dezenfekte etmek için kullanılan medikal donanımlı kamyonlar, sokakları ilaçlamak ve halkı bilgilendirmek-uyarmak için kullanılan robotlar, ateş ölçmek için önemli noktalara konulan robotlar, her tarafa yerleştirilen termal kameralar vs… Çin, bu bilim-teknolojiyi üretemeyen, ABD-Batı teknolojisine mecbur bir ülke olsaydı, salgın bugün ne durumda olurdu tahmin etmek hiç zor değil. Hızlı organize olabilme, örgütlü toplum Hızlı organize olabilen, örgütlü toplum derken Batı kapitalizminin liberal değerlerinin vazettiğinden farklı bir örgütlülükten söz ediyorum. ÇKP’nin çeşitli örgütleri, en küçük birimlerine kadar yerel idareler, sendikalar, meslek örgütleri, kamu işletmeleri, üniversiteler, sosyal ağlar, ordu vs bir kriz durumunda sorunla başa çıkmak için rol/sorumluluk üstlenen örgütlere dönüşüverirler. Birden her kurumun aslında bir anlamda devletin bir uzantısı olduğunu düşünmeye başlarsınız. Tabii ki öncülük ve öncelik ÇKP örgütlerinindir. Hızla harekete geçer ve toplumun organize olması için inisiyatif üstlenirler. Kamusal sağlık anlayışı Çin sağlık sistemi bizim devlet hastaneleri ve Tıp fakültelerine çok benzer bir işleyişe sahip (yaklaşık 20 yıl kadar öncesinden bahsediyorum. Memlekette bu hastanelerin şimdiki durumu nedir pek bilmiyorum). Sağlık sistemine kayıtlı olup olmadığına bakılmaksızın (bildiğim kadarıyla sigorta kaydı gibi bir şey), yabancılar dâhil, herkese tamamıyla ücretsiz olarak sağlık hizmeti ve destek verildi. Halkın işbirliği yapması Aslında, herkesin tahmin edebileceği gibi, başarıyı getiren en önemli etmen halkın kriz yönetimiyle işbirliği yapması, mücadele sürecine katılmasıdır. Alınan önlemler ne kadar etkili, ne kadar radikal olursa olsun, halk işbirliği yapmıyorsa önlemler başarısız olmaya mahkûmdur. Halkın kriz yönetimiyle işbirliği yapması iki koşula bağlıdır: (1) Başına ne geldiğini, nasıl bir tehditle karşı karşıya olduğunu tüm gerçekliğiyle bilmeli ve (2) krizle mücadele yönetiminde yer alanlara güven duymalıdır. Halkın güven duymadığı veya güveninin sarsıldığı yetkililer krizle mücadele sürecinin başarısını zorlaştırırlar ya da düpedüz başarısızlığa mahkûm edebilirler. Bu nedenle, halkın salgında ihmali bulunduğunu düşündüğü, sorumlu tuttuğu eyaletteki birkaç üst düzey yönetici hızla görevden alındı. Daha bu işin soruşturma süreci var. Görevden almayla kurtulmaları bence çok zayıf bir olasılık. Bu konuda buradaki bir sosyolog tanıdığımın şu değerlendirmesi ufuk açıcı olabilir: Ortak bir kader-kader birliği bilinci gelişmemiş toplumlar henüz ulus olamamışlardır, uluslaşamamışlardır. Dolayısıyla hepsini ilgilendiren bir sorun, kriz, felaket karşısında bile bir toplum olarak işbirliği yapmaları, kenetlenmeleri genellikle mümkün olmaz. Cümleleri ters yüz ederek okursak, bu sosyolog tanıdığın halkın kriz yönetimiyle neden işbirliği yaptığına dair cevabını buluruz. Hazır yeri gelmişken kasaba kahvesi münevveri irfanıyla konuşan bazı adamların “Çin itaatkâr bir toplum. Devlet ne derse koşulsuz uyarlar, itaat ederler. Uymazsan polis vurur” zırvalamalarına da konu bağlamında kısaca değinmek istiyorum. Konfüçyüs felsefesi bir hiyerarşik devlet yönetimi yapısı ve toplum modeli önerir. Hiyerarşinin hem üst basamağı hem de alt basamağı için görev ve sorumluluklar tanımlar. Yani Çin hakkındaki bütün bildiklerini Batı’nın dezenformasyon kaynaklarından edinenlerin dediği gibi alt basamağın üst basamağa körü körüne itaati değildir. Hiyerarşinin üst basamağındakiler alt basamaktakilere karşı görev ve sorumluluklarını yerine getirmezse o hiyerarşi yapısı bozulur. Alt basamaktakiler baş kaldırır ve kaderlerine el koyma kavgasını başlatırlar. Tıpkı 1912 devrimi (İmparatorluğun lağvedilmesi, Cumhuriyetin ilanı) ve 1949 sosyalist devrimi gibi. Bu devrimler, kaderine razı, itaatkar bir toplumunun başarabileceği işler değil. Bu yazdıklarım bağlamında, salgınla mücadelede Çin yönetiminin halka karşı ve halkın yönetime karşı görev ve sorumlulukları nelerdi diye biraz düşünmek iyi bir zihin egzersizi olabilir. Hem bu süreçte yaşananları anlamayı da kolaylaştırır. Kısa kısa Kuşkusuz yazılacak daha çok şey, sayılabilecek çok etmen var. Bitirirken başarıda büyük payı olduğuna inandığım aşağıdaki faktörleri de kısaca not etmek istiyorum: ♦ Karantina koşullarını ihlal eden cehalet ve sallapatiliğe sıfır tolerans. Gerekirse zoraki test ve karantina. ♦ Neredeyse kusursuz işleyen koordinasyon. ♦ On günde tam donanımlı büyük bir hastane ve ondan fazla sahra hastanesi kurabilme becerisi. ♦ Çok uzun saatler boyunca çalışan adanmış sağlık çalışanları. ♦ Sınırsız bütçe. ♦ Bunlara ek olarak, “Salgınla mücadele, kültürel özelliklerin rolü” başlıklı yazımda bahsettiğim kültürel özelliklerin bu başarıdaki rolü hiç küçümsenmemelidir. Son söz niyetine Dünyanın dört bir tarafından “Koronavirüs salgınından sonra hiçbir şey eskisi olmayacak” sözleri duyuluyor. Bunun tam olarak ne anlama geldiğini bilmiyorum. Fakat bildiğim başka bir şey var: Artık dünyanın Çin’e bakışı, Çin algısı da eskisi gibi olamayacak. Bu saatten sonra herkesin Çin’i anlamayı-tanımayı daha fazla isteyeceğini düşünüyorum. Beyaz Adam ve onun (ve istihbarat örgütlerinin) kullanışlı maymuncuğu liberal tayfanın yazdığı Çin distopyası artık pek çalışmıyor, işe yaramıyor. Bu distopyanın giderek hızla gözden düşeceğine ve bir yalan külliyatına dönüşeceğine inanıyorum. Artık Çin hakkında yeni şeyler söylemek gerekiyor. Bunun için Çin muhibbi olmaya gerek yok; hatta olunmamalı. Şimdi Çin’e kafalardaki yarım yamalak ezbere, fazla köşeli şablona oturmaya çalışmadan bakma; yani Çin’i anlamak için daha fazla çaba harcama zamanı. Belki de önce “Çin (ve Indochina) kültürü nasıl bir şey?” sorusunu sormakla işe başlamalı. İki bin beş yüz yıllık bir toplum sözleşmesi olan bir kültür üzerine oturan devlet ve sosyal örgütlenme-hiyerarşinin içeriğini anlamadan “otoriteye koşulsuz boyun eğen” yani “itaatkâr bir toplum”, “bir itaat toplumu” lafları etmek düpedüz cehalettir, hatta ahmaklıktır. “Çin emperyalist bir ülkedir” gibi en bi “komünist”, pek bi keskin tespitler ise sadece teoriyi ucuzlatmaktır.

  Tam da COV-19 virüsünün dünyada görülmemiş bir hızla insanları esir aldığı bir dönemde, komplo şarlatanlığı yaparak bundan şan şöhret ve para kazanacağını düşünenler çevreye virüs gibi yayıldı. Türkiye’de ve dünyada bilim düşmanlığının, özellikle bilinmezliklerin yarattığı endişelerin arttığı ortamlarda bu endişeleri körükleyenler de tıpkı virüs gibi peydah olur, yayılır ve toplumu etkiler. Bunların en tehlikelilerden biri, içinde bilim düşmanlıkları, sahtekârlıklar, yanlışlıklar, manipülasyonlar ve başkalarının yazdıklarından çalıntılarla dolu yığma kitabı da piyasaya çıkmışken, parayı çok sevdiği için de büyük bir kazanç fırsatını yakaladığını düşündü. Hele her yazdığına hiçbir soru sormadan “mümin gibi” inanan bir okur kitlesinin var olduğuna da inandığı için, atmasyonunu sürdürmekten geri kalmadı. Eleştirilerin hiçbirine yanıt vermedi, çünkü yanıt vermeye kalksa, okurun doğru bilgiden haberi olacak ve inşa ettiği “inanç iktidarı” darbe yiyecekti. Bu açıdan bakıldığında bugünkü iktidardan ve benzeri inanç cemaatlerinden hiçbir farkı olmadığı net anlaşılacaktı. Salgın patladığında virüsün, bilimcilerin, Amerikalıların vb. laboratuvarda üretip dünyaya saldığını duyurdu. Ama bu “büyük buluşu”nun bir kaynağı yoktu, beyninin komplocu kıvrımlarında üretilmişti. Aynı zamanda dünyanın 15 yıl kadar önce yaşadığı SARS virüsü salgını için de “SARS’ın insan yapımı olduğu konusunda şüphe yok” diye yazmıştı. Kimin şüphesi yoktu? Tabii ki kendisinin! Ortalığı ne kadar kirletirse kitabının da o kadar itibar kazanacağını düşünüyordu. ‘Kirli bilgi’ çöpe Son bir yazısında bana ve “çeviri” diye alçakça saldırdığı Herkese Bilim Teknoloji’nin 204. sayısında Prof. Dr. Haluk Ertan, hem COV-19 hem de SARS iddiası üzerine bir araştırma makalesi yayımladı. Orada açık ve net bu kirli bilginin peşine düşüyor ve virüste insan yapımı hiçbir izin bulunmadığını ve tamamen doğal bir virüs olduğunu açıklıyordu. Biz bu yazıyı dergi sayfalarından çıkarıp doğru bilgiye ulaşılması için herkesin erişimine açmıştık: Kaynak: (www.herkesebilimteknoloji.com/haberler/toplum/sinir-tanimayan-komplo-virusleri) Ertan, orada sonuç olarak şöyle diyordu: “SARS-CoV üzerine çalışan uzmanların saygın bilimsel dergilerde yayımladığı makalelerde virüs komplocularını haklı çıkaracak hiçbir bilgi yoktur. Bir kirliliği yayan kişinin adını da vererek ne yazık ki bu tip insanlar, öğrenme tembelliğinin yol açtığı cehaletle beslenip, halkın daha kolay tüketilen şaşırtıcı iddialara olan merakından menfaat sağlamaktadır. Gerçek virüsler mi, yoksa komplocular mı: İnsanlık için hangisi daha zararlı, zamanla görülecektir...” ‘Manipülasyon yok’ Derken dün de dünyanın en saygın bilim dergisi (diğeri Science) Nature’ın çıkardığı Nature Medicine’de yayımlanan bir araştırma, bu komplocu düşünceye de son noktayı koydu, şimdiki virüsün de laboratuvarda üretildiğine veya manipüle edildiğine ilişkin hiçbir göstergenin olmadığını duyurdu. (www.nature.com/articles/s41591-020-0820-9?utm_source=twt_nnc&utm_medium=social&utm_campaign=naturenews&sf231596998=1) Sonuçta diyor ki araştırma: “SARS-CoV-2, insanları enfekte ettiği bilinen yedinci koronavirüstür; SARS-CoV, MERS-CoV ve SARS-CoV-2 ciddi hastalığa neden olurken, HKU1, NL63, OC43 ve 229E hafif semptomlarla ilişkilidir. SARS-CoV-2’nin kökeni hakkında genomik verileri karşılaştırdık. Analizlerimiz açıkça gösteriyor ki SARS-CoV-2 bir laboratuvar yapısı veya amaca yönelik olarak manipüle edilmiş bir virüs değil..” Bilim somut verilere dayanır, buna inanmayabilirsiniz, ama o zaman da kalkar araştırır ve gösterirsiniz ki, hayır öyle değil, laboratuvarda üretildi, bu adamlar yalan söylüyor... Bunu diyemiyorsanız, poponuzdan da üfüremezsiniz. En hakiki mürşit ilimdir, fendir Düşündük, neden bir popüler bilim dergisini kötülüyor diye. Çünkü bizler evrensel bilimin temsilcileriyiz. Ülkemizde bilimsel düşüncenin araştırmaların geliştirilmesine, bilim ve teknoloji üreten ülke olmaya gönül vermişiz. Bilim tektir, evrenseldir, ister kutupta ister Ekvator’da nerede üretiliyorsa insanlığın malıdır, alırız kullanırız, haberdar ederiz, teşvik ederiz. Ülkemizde böyle bir derginin yayımlanıyor olması, ortalığı kirleten sahte bilgi ve kanaatlerin yayılmasının da önünde bir duvardır. Bu kirli kafa, 35 yıldır bu yayıncılığın, haberciliğin ve yazarlığın temsilcilerinden olan beni de hedefe almaktan utanmadı. Bizlere, 30-40 yıldır, Atatürk’ün en hakiki mürşit bilimdir fendir çağdaş öngörüsüne ve özdeyişine göre çalışanlara, üretenlere saldırıyor, dolayısıyla Atatürk’e de, ülkemizin bilimselleşmesi ve halkımızın bilimsel düşünmesine yönelik gayretlerine de. Çünkü bu kafa, bilimi, ürettiği komplocu yazılarının yayılmasında, kafaları esir almasında engel olarak görür. Bu nedenle de saldırır, gözden düşürmeye, tabii komplolarla para kazanmasının yollarının da tıkanmasını engellemeye çalışır... Bize kara kutuyu açtırdı, bakalım içinden bu adamın yüzüne neler fışkıracak?

« Genişletilmiş Ortadoğu’nun yeniden şekillendirilmesi »ne ilişkin Albay Ralph Peters tarafından yayınlanan ilk harita. 19 yıldır süren « bitmeyen savaş » 13 Eylül 2001’de Albay Ralph Peters tarafından Kara Kuvvetleri dergisi Parameters’de açıklandığı gibi Başkan George W. Bush, Pentagon’un görevlerini kökten değiştirmeye karar verdi. Savunma Bakanı Donald Rumsfeld, geleceğin subaylarını eğitmek üzere Amiral Arthur Cebrowski’yi görevlendirdi. Cebrowski üç yılını askeri akademileri gezerek geçirdi, bu yüzden bugünün tüm kurmay subayları ondan ders almış oldular. Düşüncesi, yardımcısı Thomas Barnett tarafından halkın anlayacağı bir şekle dönüştürüldü. ABD savaşından etkilenen alanların « kaosa » terk edilmesi söz konusudur. Bu kavram, yeni bir dünya düzeninin kurulmasından önce boş levha haline getirilmesi anlamında değil, İngiliz filozof Thomas Hobbes’in anladığı haliyle, yani vatandaşları kendi şiddetlerinden (« insan insanın kurdudur ») koruyabilecek siyasi yapıların yokluğu şeklinde anlaşılmalıdır. Bu savaş, ABD Silahlı Kuvvetlerinin küreselleşme çağına, üretken kapitalizmden mali kapitalizme geçişe uyarlanmasıdır. ABD’nin en çok madalyaya sahip generali Smedley Butler, İkinci Dünya Savaşı’ndan önce « savaş bir haraçtır » (War is a racket) diyordu [1]. Bundan sonra dostlar ve düşmanlar artık dikkate alınmayacak, savaş doğal kaynakların basit bir şekilde yönetilmesine olanak verecektir. Bu savaş türü, ABD Silahlı Kuvvetlerinin doğrudan işleyemeyeceği çok sayıda insanlığa karşı (etnik temizlik dahil) karşı suçun işlenmesini gerektirir. Savunma Bakanı Donald Rumsfeld bu nedenle özel orduları (Blackwater dahil) devreye sokar ve onlarla savaştığını iddia ettiği terör örgütlerini geliştirir. Bush ve Obama yönetimleri bu stratejiyi izlemiştir: dünyanın tüm bölgelerindeki devlet yapılarının yok edilmesi. ABD savaşının hedefi artık yenmek değil, olabildiğince sürmektir (« bitmeyen savaş »). Başkan Donald Trump ve ilk Ulusal Güvenlik Danışmanı General Michael Flynn, bu gelişmeyi değiştirmeye çalışsa da bunu başaramadı. Bugün, Rumsfeld/Cebrowski’nin savunucuları hedeflerini Savunma Bakanlığı’ndan daha çok NATO aracılığıyla sürdürmektedirler. Başkan Bush, Afganistan (2001) ve Irak’ta (2003) « bitmeyen savaşı » başlattıktan sonra Washington’un siyasi seçkinleri arasında Irak’ın işgalini meşru göstermek için kullanılan gerekçeler ve burada hüküm süren istikrarsızlık konusunda şiddetli bir tartışma ortaya çıkmıştır. Buna Baker-Hamilton Komisyonu adı verilmiştir (2006). Afganistan ve Irak’ta savaş hiç durmadı, ancak Başkan Obama’nın yeni harekat sahneleri açması için beş yıl beklemek gerekti: Libya (2011), Suriye (2012) ve Yemen (2015). İki dış aktör bu plana müdahil oldu.  2010-11 yıllarında Birleşik Krallık, Arabistanlı Lawrence’a vahhabileri Arap Yarımadasında iktidara getirme imkanı veren 1915’teki « Arap İsyanı »ndan kopyalanan bir operasyon olan « Arap Baharı »nı başlattı. Bu kez Pentagon’un değil, ABD Dışişleri Bakanlığı’nın ve NATO’nun yardımıyla Müslüman Kardeşler’in iktidara getirilmesi söz konusuydu.  2014 yılında Rusya, devleti çökmemiş olan ve direnmesine yardımcı olduğu Suriye’ye müdahale etti. Bu müdahaleyle birlikte, « Arap Baharı » (2011-2012 başı) sırasında rejimi değiştirmeye çalışan İngilizler, daha sonra da rejimi değil ama devleti devirmeye çalışan (2012 ortasından günümüze) ABD geri çekilmek zorunda kaldı. Çariçe Katerina’nın rüyasını takip eden Rusya, bugün istikrar için –yani devlet yapılarının savunulması ve sınırlara saygı duyulması için– kaosa karşı savaşmaktadır. 2001 yılında Pentagon’un yeni stratejisini ortaya koyan Albay Ralph Peters, 2006 yılında Amiral Cebrowski’nin hedeflerini gösteren haritasını yayınladı. Harita, olanlardan sadece İsrail ve Ürdün’ün etkilenmeyeceğini ortaya koyuyordu. « Genişletilmiş Ortadoğu »nun diğer tüm ülkeleri (Fas’tan Pakistan’a) kademeli olarak devlet yapılarından mahrum kalacak ve tüm büyük ülkeler (Suudi Arabistan ve Türkiye de dahil olmak üzere) ortadan kalkacaktı. En iyi müttefiki ABD’nin bir « özgür Kürdistan » kurmak için topraklarını ikiye bölmeyi planladığını anlayan Türkiye, boş yere Çin’e yaklaşmaya çalıştıktan sonra, Profesör Ahmet Davutoğlu’nun « komşularla sıfır sorun » teorisini benimsedi. İsrail’den uzaklaşıp, Kıbrıs, Yunanistan, Ermenistan, Irak vb. ülkelerle barış müzakerelerine başladı. Hatay bölgesine ilişkin anlaşmazlığa rağmen, Suriye ile ortak pazar kurdu. Ancak Libya’nın zaten tecrit edildiği 2011’de Fransa, NATO’nun hedeflerine katılması durumunda bölünmekten kurtulabileceği konusunda Türkiye’yi ikna etti. Millî Görüş hareketinden gelen bir siyasal İslamcı olan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, « Arap Baharı »nın getirilerinden yararlanmayı umarak üyesi olmadığı Müslüman Kardeşler Cemaati’ne katıldı. Türkiye, en iyi müşterilerinden biri olan Libya’ya ve ardından en iyi ortaklarından biri olan Suriye’ye sırtını döndü. 2013 yılında, Pentagon « bitmeyen savaşı » sahada karşılaşılan gerçeklere uyarladı. Robin Wright, New York Times’da düzeltilmiş iki harita yayınladı. Bunlardan birincisi Libya’nın bölünmesine, ikincisi sadece Suriye ve Irak’ı etkileyen ve Türkiye’nin ve İran’ın Doğusunu etkilemeyen bir « Kürdistan »ın kurulmasına ilişkindi. Aynı zamanda Irak ve Suriye’yi kapsayan bir « Sünnistan », Suudi Arabistan’ın beşe ve Yemen’i ikiye bölünmesini de duyuruyordu. Bu son operasyon 2015 yılında başladı. Bu düzeltmeden çok memnun olan Türk genelkurmayı kendisini yaşanacak olaylara hazırladı. Katar (2017), Kuveyt (2018) ve Sudan (2017) ile askeri üsler kurmak ve Suudi krallığını kuşatmak üzere anlaşmalar imzaladı. Suudiler 2019 yılında « Sultan »a karşı bir uluslararası basın kampanyası başlattı ve Sudan’da gerçekleşen darbeyi finanse etti. Eş zamanlı olarak Türkiye, toprakları dışında kurulacak yeni « Kürdistan » projesine destek verdi ve IŞİD’in « Halifelik » adı altında « Sünnistan »ın kurulması sürecine katıldı. Ancak Suriye’ye yönelik Rusya’nın ve Irak’a yönelik İran’ın müdahaleleri bu projeyi engelledi. 2017 yılında Kürt Bölgesel Yönetimi Başkanı Mesut Barzani Irak Kürdistanı’nda bağımsızlık referandumu düzenledi. Irak, Suriye, Türkiye ve İran, Pentagon’un başlangıçtaki planına geri dönerek kendi topraklarını parçalayarak bir « özgür Kürdistan » yaratmaya hazırlandığını hemen anladılar. Planı başarısızlığa uğratmak için güç birliği yaptılar. 2019 yılında PKK/YPG, Suriye’de « Rojava »nın bağımsızlığını ilan etmeye hazırlandığını duyurdu. Zaman kaybetmeden Irak, Suriye, Türkiye ve İran yeniden bir araya geldiler. Türkiye, Suriye ve Rus ordularından fazla tepki göstermemesiyle birlikte, PKK/YPG’yi kovalayarak « Rojava »yı işgal etti. 2019’da Türk genelkurmayı, Rusların varlığı nedeniyle geçici olarak Suriye’yi yok etmekten vazgeçen Pentagon’un şimdi de Türk devletini yok etmeye hazırlandığına ikna oldu. Son vadelerini ertelemek üzere Libya’daki « bitmeyen savaşı » yeniden alevlendirmeye, ardından da NATO üyelerini en kötü felaketlerle, Avrupa Birliği’ni göçmen istilasıyla ve ABD’yi Rusya ile savaşmakla tehdit etmeye kalkıştı. Bunu yapmak üzere Yunanistan sınırını göçmenlere açtı ve İdlib’e sığınan El Kaide ve IŞİD’in cihatçılarını bombalayan Rus ve Suriye ordularına saldırdı. Bugün tanık olduğumuz bölüm bu. Robin Wright tarafından yayınlanan « Genişletilmiş Ortadoğu’nun şekillendirilmesi »’ne ilişkin düzeltmiş harita. Moskova Ek Protokolü Türk ordusu, Şubat 2020’de Rus ve Suriye saflarında kayıplara yol açarken, Cumhurbaşkanı Erdoğan bir eliyle tırmandırdığı gerilimi diğer eliyle azaltmak için Rus mevkidaşı Putin’i defalarca telefonla aradı. ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Türkiye’nin Pentagon’un Libya’daki « bitmeyen savaşı » yeniden canlandırmasına yardım etmesi halinde, Pentagon’un Türkiye’ye yönelik iştahını frenleme sözü verdi. Bu ülke, lisanslı birer CİA ajanı olan belli başlı iki lider, Başkanlık Konseyi Başkanı Fayez el-Sarrac ve Ulusal Ordu komutanı Halife Haftar’ın saflarında çatışan bin kabileye bölünmüş durumdadır. Geçen hafta BM genel sekreterinin Libya özel temsilcisi Profesör Ghassan Salame’den « sağlık nedenleriyle » istifa etmesi istendi. Salame, düzenlediği basın toplantısında memnuniyetsizliğini ifade ederek bu talebe uydu. El-Sarrac’ın Müslüman Kardeşler Cemaati tarafından desteklenmesi için, Katar ve Türkiye çevresinde bir eksen oluşturuldu. Haftar’ın çevresinde ise Mısır ve Birleşik Arap Emirlikleri’nin yanı sıra Suudi Arabistan ve Suriye’nin katılımıyla ikinci bir koalisyon doğdu. Bu, Suriye’nin uluslararası sahneye muhteşem geri dönüşüdür. Suriye, Cemaate ve ABD’ye karşı dokuz yıllık muzaffer Direnişi ile taçlanmış durumdadır. 4 Mart’ta Libya ve Suriye, Şam ve Bingazi’de karşılıklı olarak büyük bir şatafatla iki büyükelçilik açtı. Buna ek olarak, Avrupa Birliği, « Türk mülteci şantajı »nı şiddetle kınadıktan sonra, Komisyon Başkanını Yunanistan-Türkiye sınırındaki mülteci akımını gözlemlemeye ve Konsey Başkanını Ankara’da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın nabzını yoklamaya gönderdi. Erdoğan, Birliğin Türkiye’nin « toprak bütünlüğünü » savunma sözü vermesi durumunda bir düzenlemenin mümkün olabileceğini doğruladı. Kremlin, kurnazca bir zevkle Türkiye’nin teslimiyetini sahneye koydu: Türk heyeti, konuklara sandalyelerin ayrılması geleneğinin tersine ayakta bekletiliyor; heyetin arkasında, Büyük İmparatoriçe Katerina’nın heykeli, Rusya’nın 18. Yüzyıldan beri Suriye’de zaten mevcut olduğunu hatırlıyor. Son olarak Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Putin, Rusya’nın Osmanlı İmparatorluğu üzerindeki zaferinin hatırası olan bir saatin önünde oturuyorlar. Devlet Başkanı Vladimir Putin, 5 Mart’ta Kremlin’de, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı bu temelde kabul etti. Bundan önce yapılan ilk dar kapsamlı üç saatlik toplantı ABD ile olan ilişkilere ayrıldı. Rusya, İdlib Gerginliği Azaltma Bölgesindeki Durumun İstikrarlaştırılmasına İlişkin Muhtıraya Ek Protokol’ü [2] imzalaması ve uygulaması şartıyla Türkiye’yi olası bir bölünmeden korumayı taahhüt ettiği belirtiliyor. Üç saat süren ancak bu kez bakan ve danışmanlara açık olan ikinci bir toplantı bu metnin hazırlanmasına ayrıldı. Protokol, M4 otoyolunun çevresinde, iki tarafın ortak gözetimi altında 12 kilometrelik bir güvenlik koridorunun oluşturulmasını öngörmektedir. Açıkçası: Türkiye yeniden açılan karayolunun Kuzeyine doğru geri çekilerek ve cihatçıların kalesi olan Cisr el-Şuğur kasabasını kaybetmektedir. Her şeyden önemlisi, nihayetinde, İslamcı değil ama demokratik olması gereken Suriye silahlı muhalefetini desteklemeyi ve cihatçılarla savaşmayı öngören Soçi muhtırasını uygulamalıdır. Oysa bu « demokratik silahlı muhalefet » sadece İngiliz propagandasının bir hayal ürünüdür. Dolayısıyla Türkiye, ya cihatçıları öldürmek ya da Ocak ayında yapmaya başladığı gibi bunların İdlib (Suriye), Cerba (Tunus), sonra da Trablusgarp’a (Libya) naklini sürdürmek ve tamamlamak zorunda kalacaktır. Buna ek olarak, 7 Mart’ta Devlet Başkanı Putin, Kollektif Güvenlik Antlaşması Örgütü (KGAÖ) himayesinde Kazak « mavi şapkalıların » Suriye’de konuşlandırılması olasılığını değerlendirmek üzere eski devlet başkanı Nazarbayev ile temasa geçti. Bu seçenek daha önce 2012 yılında düşünülmüştü. Kazak askerleri, Ortodoks değil Müslüman olma kolaylığına sahiptir. Başkan Trump, her ne kadar sağlayacağı himaye karşılığında bu ülkeye çılgın silah siparişlerinde bulunmasını dayatsa da, Riyad’ta, Türkiye’den ziyade Suudi Arabistan’ın hedef alınması seçeneğinin Pentagon tarafından harekete geçirildiğine inanılıyor. Suudi Arabistan’ın parçalanması daha 2002 yılından itibaren Pentagon tarafından öngörülmüştü [3]. Bu hafta Riyad’daki kraliyet sarayı füzelerin hedefi oldu. Prens Muhammed bin Salman (« MBS » olarak bilinen, 34 yaşında) amcası Prens Ahmed (70 yaşında) ve eski rakibi ve eski veliaht prens Muhammed bin Nayef’i (60 yaşında) ve diğer çeşitli prensleri ve generalleri tutukladı. Birçok yerleşimin yerle bir edildiği Şii Katif kenti tecrit edildi. Halefiyet tartışmaları ve koronavirüs’e ilişkin resmi açıklamalar doyurucu değildir [4]. Çeviri: Osman Soysal   [1] « 33 yıl 4 ay aktif hizmetim oldu ve bu süre boyunca zamanımın çoğunu iş, Wall Street ve bankacıların önemli adamı olarak geçirdim. Kısacası, kapitalizmin hizmetinde olan bir haraççı, bir gangsterdim. 1914’te, büyük Amerikan petrol şirketleri adına, Meksika’yı, özellikle de Tampico şehrinin korunmasına yardımcı oldum. Haiti ve Küba’nın National City Bank’ın adamlarının kar etmesi için uygun bir yer haline getirilmesine yardım ettim. Wall Street yararına yarım düzine Orta Amerika cumhuriyetinin tecavüze uğramasına yardım ettim. 1902 ila 1912 arasında, Amerikan Brown Brothers yararına Nikaragua’nın arındırılması sürecine katkıda bulundum. 1916’da Amerikan şeker şirketlerinin yararına Dominik Cumhuriyeti’ne aydınlığı getirdim. 1903’te Honduras’ı Amerikan meyve şirketlerinin eline teslim ettim. 1927’de Çin’de Standard Oil şirketinin işini barış içinde yapmasına yardım ettim. » War Is a Racket, Smedley Butler, Feral House (1935). [2] “Additional Protocol to the Memorandum on Stabilization of the Situation in the Idlib De-Escalation Area”, Voltaire Network, 5 March 2020. [3] "Taking Saudi out of Arabia", Powerpoint de Laurent Murawiec pour une réunion du Défense Policy Board (July 10, 2002). [4] “Two Saudi Royal Princes Held, Accused of Plotting a Coup”, Bradley Hope, Wall Street Journal; “Detaining Relatives, Saudi Prince Clamps Down”, David Kirkpatrick & Ben Hubbard, The New Yok Times, March 7, 2020.

«27 Şubat Perşembe günü, Suriye’nin Kuzeybatısındaki İdlib’de Rus Hava Kuvvetleri tarafından desteklenen Beşar Esad kuvvetleri en az 33 Türk askerini öldürdü. Ankara misilleme olarak Suriye mevzilerini bombaladı ve Avrupalıları Batı’ya mülteci akınına izin vermekle tehdit etti. Aralık 2019’dan bu yana, % 80’i kadın ve çocuk olmak üzere yaklaşık 900 000 kişi İdlib’deki çatışmalardan kaçtı.» Batı basınına göre, Türk ve Rus kuvvetleri arasındaki gerginlik « İdlib çevresinde tehlikeli tırmanış » yaratacak şekilde artmaktadır. Konuyu ele alış tarzı, sahadaki aktörlerin söyledikleriyle tamamen çelişmektedir. Bu çelişki, tahlil yöntemimizi açıklamamız için bir fırsat sunmaktadır. Kendimizi daha iyi anlatabilmemiz için, « Fransız referans gazetesi », Le Monde örneğini ele alacağız. Fransız-Alman bakış açısı Le Monde, 29 Şubat 2020 tarihli sayısında üç noktayı vurgulamaktadır: Rus hava kuvvetlerinin desteklediği « Beşar Esad’ın askerleri » 33 Türk askerini öldürdü;  Ankara, «misilleme olarak » Suriye mevzilerini bombaladı ve Avrupalıları tehdit etti;  üç aydan beri 900.000 kişi çatışmalardan kaçtı. Gazete birinci sayfasında, Fransız ve Alman dahil 14 Avrupa dışişleri bakanının « Suriye hükümetinden ve Rus ve İranlı müttefiklerinden saldırıyı sona erdirmelerini ve 2018’de Soçi’de varılan ateşkes anlaşması hükümlerine geri dönmelerini » isteyen başmakalesine yer veriyor. Bir dezenformasyon operasyonu Birçok ön açıklama yapmamızda yarar vardır:  Suriye askerleri Beşar Esad’ın değil, Suriye Arap Cumhuriyeti’nin askerleridir. Devlet Başkanı Esad’ın onların başkomutanı olduğu doğrudur, ancak bu yetkiyi şahsı adına değil yurttaşlarının ezici çoğunluğuyla demokratik olarak seçilmiş bir devlet başkanı sıfatıyla kullanmaktadır. Fransız ordusundan « Emmanuel Macron’un ordusu » olarak söz etmek asla hiçbir gazetecinin aklına gelmeyecektir.  Krizin nedeni öldürülen 33 Türk askeri değildir. Kriz, 1 Şubat’ta Halep’te dört Rus FSB subayının Türklerin pususunda öldürülmesiyle başlamıştır; bu, daha önce gazetenin hiçbir zaman değinmediği, ancak Rus basınında manşetlere çıkan bir olaydır. O zamandan beri Türkiye Rusya’ya yönelik kışkırtmalarını artarak sürdürmektedir.  Çatışmalardan kaçan 900 000 kişi sayısı tamamen hayalidir. Suriye’ye karşı savaşın başlangıcından bu yana (2012 ortasında « Arap Baharı »nın istikrarsızlaştırmasından sonra), Batı basını gerçeklerle örtüşmeyen korkutucu sayılar ortaya koymaktadır. Örneğin, Guta krizi sırasında, yerleşim bölgesinde hapsedildiğini iddia ettiği insanların sayısı, cihatçılar teslim olduğunda buradan çıkanlardan 10 kat daha fazlaydı. Aslında savaşın hüküm sürdüğü bir ülkede istatistik yapmak mümkün değildir. Bu sayılar ancak barış ortamı sağlandıktan sonra tam anlamıyla ortaya konulabilir. Bugün kimse İdlib Eyaletindeki gerçek nüfusu ölçemez. Bu propaganda yetmiyormuş gibi, baş sayfada Avrupalı bakanların yazdığı bir makaleye yer verilmektedir [1]. İlk dikkati çeken 27 değil, sadece 14 imza sahibinin olmasıdır. 13 bakan, makaledeki görüşlere katılmayı reddetmiştir. Ayrıca imzalayanların çoğu, buna zorlanmış olmalarının mutsuzluğuyla, makalenin kendi dillerine tercüme edilmesinden ve kendi ülkelerinde yayınlanmasından kaçınmıştır. Bu bakanlar, Suriye, Rusya ve İran’a saldırılarına son verme çağrısında bulunmaktadırlar. Birincisi, İran bu çatışmalara katılmamaktadır, ancak bu bakanlar bu ülkeye de sorumluluk atfetmekte ve onu muhatap almaktadır. İkincisi bu bakanlar, Avrupalıların tam da kısa bir süre önce « ılımlı İslamcı » adıyla askeri olarak destekledikleri yabancı cihatçıları topraklarından temizlememesi konusunda Suriye’ye çağrıda bulunmaktadır. Son olarak söz konusu bakanlar Türkiye tarafından hiç uygulanmayan Soçi ateşkesine atıfta bulunmaktadırlar. Soçi ateşkesi, birincilerin korunabilmesi ve ikincilerle mücadele edilebilmesi için, Türkiye’nin « Suriye muhalefetini » cihatçılardan ayırmasını öngörüyordu. Ancak başka yerde olduğu gibi burada da, herhangi bir « Suriye muhalefeti »nin olmadığı, sadece cihatçıların var olduğu anlaşılmaktadır. Başmakalenin geri kalanı, gazetenin dar kafalı düşüncesini daha iyi anlamamıza yardımcı olan bir tavır alışı içermektedir. « Batı demokrasilerinin, değerlerinin kararlılığı ve tutkularını askeri eylemlere dönüştürme yeteneği »nden; « Suriye sorununda ellerini yıkayan » ABD’den ve « çoğunlukla Çin’in desteğiyle Rusya’nın » « sistematik olarak » veto hakkını kullandığı Güvenlik Konseyi’nin iş göremez hale getirilmesinden söz edilmektedir. Yani biz Avrupalılar Aziz, Amerika Birleşik Devletleri Pontius Pilatus, Rusya ve Çin ise Kötü’dür. Bu arada Le Monde, Türkiye’yi « zaten 3,5 milyonunu barındırdığı Suriyeli mültecileri tutmama » tehdidinde bulunmakla suçlamaktadır ki bu doğru değildir. Türkiye, sadece Suriyelileri değil, Afganistan ve Irak’ta Batı’nın neden olduğu yıkımdan kaçan 800.000 kişi de dahil olmak üzere tüm mültecilerine engel olmama tehdidinde bulunmuştur. Son olarak başyazı, « nihayet yinelenen savaş suçlarını işleyen ve Suriye ordusunun yalanlarını da kapsayan Rus güçlerinin davranışlarıyla ilgili nihayet söz söylemeye başlayan » Fransa’nın tavrına yönelik bir methiye ile bitiyor. Cihatçılara, « ılımlı » yamyamlara ve diğer kafa kesicilere, sekiz yıl boyunca dayanan halklar bunu takdir edecektir. Yöntembilim Gazetecilik, gördüklerimizi söylemekten ibaret değil (bu bakış açısıyla, Le Monde’nin burada anlattığı hemen hemen her şey, rakamlar ve sorumluluklar dışında doğrudur), bunu halk için anlaşılabilir kılmaktır. Bu, «Fransız referans gazetesi » yazı işleri kadrosunun yaptığının tam tersidir. Hizmet ettiği egemen sınıfın gözünde, bu gazete onlarca yıldır, okuyucularından temel bilgileri kasıtlı olarak gizlemekte ve diğerlerini ise teğet geçmektedir. Olayların bölgesel bağlamını ve her bir aktörün tarihini, önceden incelemeden, sık eleyip dokumadan hiçbir şeyi anlamak imkansızdır. Tüm bilim dallarında olduğu gibi, anladığımızı sandığımız şeyleri sürekli olarak sorgulamalı ve hatalarımızı düzeltmek için geriye dönmeliyiz. Son olarak bu çalışma sırasında, kahramanlardan biri ya da diğeri için duyulan sempatiyi göz ardı etmenin uygun olacağını söylemeye gerek yoktur. Le Monde’nin okurlarından gizlediği Yirmi yıllık yetersizlik veya kötü niyetle başlayalım: ABD, 11 Eylül 2001’deki saldırılardan beri, Başkan Bush’un sözleriyle, düşmanlara karşı değil, ama bir savaş yöntemi olan terörizme karşı, bir « bitmeyen savaş » sürdürmektedir. Afganistan’da (2001), Irak’ta (2003), Libya’ya (2011), Suriye’de (2012), Yemen’de (2015), gayri meşru olarak tanımladıkları güçleri devirmek üzere, para, silah, paralı askerler göndermek için çok iyi nedenleri vardı. Bununla birlikte herkes, terörizmin yok olmaktan daha çok, sürekli olarak yayıldığını ve rakiplerini devirdikleri her yerde durumun daha da kötüleştiğini tespit etmektedir. Pentagon’un 2001 yılında hazırladığı, ancak sadece 2006 yılında Albay Peters tarafından yayınlanan Ortadoğu’nun yeniden şekillendirilmesi haritası. Pentagon tarafından hazırlanan « Ortadoğu’nun yeniden şekillendirilmesi » haritasının yayınlanmasından bu yana, bölgenin tüm devletleri (haritayla ilgisi olmayan İsrail ve Ürdün hariç), en iyi müttefiklerinin onları canlı canlı parçalamak istediğinin bilincindedir. NATO üyesi Türkiye bunun dışında değildir. Türkiye, kuruluşundan bu yana Osmanlı İmparatorluğu’ndan miras kalan güçlü ve etkili bir yönetime sahiptir. Halkı bölgeyi işgal eden Moğol ordularının soyundan gelmektedir ve kurucusu Mustafa Kemal muzaffer bir komutandır, ülkede ordu bugün hala bir itibara ve sivil güçlerden daha üstün bir güce sahiptir. Bu nedenle, ABD’nin planlarını öğrendiği andan beri, Türkiye’nin dış politikasındaki U dönüşlerinin tamamı, ülkeyi en iyi müttefikinin aç gözlülüğünden korumayı amaçlamaktadır [2]. Türk genelkurmayı bugün –doğru ya da yanlış, sorun bu değil– Pentagon’un Suriye’yi yok ettikten sonra anavatanı Türkiye’ye saldıracağının farkındadır. Acil olarak, telaş ve umutsuzluk içinde, Türkiye’nin yok edilmesine göz yummaları durumunda NATO’daki tüm müttefiklerini tehdit etmeyi içeren ve onlara olabildiğinde uzakta, Libya’da bir başka savaş alanı armağan etmeyi içeren bir yanıt tasarlamıştır [3]. Türkiye kimlik bunalımı içerisindedir. Sınırlarına (Atatürk’ün Misak-ı Milli’si) ve tarihine (gayrimüslimlere yönelik soykırım uyguladığını reddetmektedir) meydan okumaktadır, ama ölmek de istememektedir. Kenara kıstırılmış bir çocuk gibi telaş içinde, ağlamakta, bağırıp çağırmaktadır. Rusya’ya yönelik kasıtlı saldırılar (1 Şubat’ta FSB subaylarının öldürülmesi, Tatar milis önderiyle yapılan görüşme, Ukrayna’da Rus karşıtı banderist taraftarlarıyla yapılan toplantı, İdlib’deki Rus ordusu ile çatışma, Rus keşif uçaklarına ateş açılması, Hmeymim Üssüne yönelik insansız hava aracı saldırısı, Türkiye’de Rus haber ajansı çalışanlarının gözaltına alınması) Moskova’ya yönelik değildir [4]. Bunlar Amerika Birleşik Devletleri’ni hayal edilebilecek en kötü felaketle tehdit etmenin yollarıdır: eğer geri adım atmazsa bir Üçüncü Dünya Savaşı söz konusu olacaktır. Avrupa Birliği yollarına mülteci kolları sürme tehditleri AB’nin istikrarını bozmaya yönelik değildir. Bu bir yardım çağrısıdır: Türkiye’nin tahrip olması durumunda bu göçmen akışları kaçınılmaz olacaktır, bu yüzden çok geç olmadan harekete geçin! 29 Şubat 2020, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan Dolmabahçe Sarayında. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Rusya’ya karşı savaşa girmek isteseydi, 4, 12, 21 ve 28 Şubat’ta Devlet Başkanı Putin’e telefon etme girişiminde bulunmaz ve onunla buluşmak için kendini parçalamazdı. Bir asker değil, İslamcı bir milis gücü kökenli sade bir sivil vatandaş olan aynı Cumhurbaşkanı Erdoğan, 29 Şubat 2020’de Dolmabahçe Sarayı’nda (Sultan’ın eski ikametgahı) topladığı milletvekillerine yaptığımız analizden farklı bir şey söylemedi: « Karşımızdaki senaryonun asıl hedefi Suriye değil, Türkiye’dir. Suriye’de istediklerini alanlar, namluları hemen Türkiye’ye çevirecektir. Bugün Suriye’yi fiilen üçe bölenlerin, Türkiye’nin toprak bütünlüğüne saygı göstereceğini düşünmek gafletten öte bir durumdur. » Fransız seçkinlerinin sömürgeci emellerini destekleyen ve ABD stratejisinin doğrudan sorgulanmasını yeniden yazacak bir Suriye devrimine inanmaktan asla vazgeçmeyen Le Monde değil miydi? Batı’nın tercihleri Le Monde’un yazı işleri kadrosunun hoşuna gitmese de, sorun kesinlikle « İdlib çevresindeki tehlikeli tırmanış » değildir, bu bir anda durabilir, ancak NATO üyesi ülkelerin Türkiye’nin yok edilmesine izin verip vermeyecekleridir. Talihsiz cihatçı aileleri konusunda sızlanmayı bırakmanın ve yeni bir ülke un ufak edilmeden önce sorumluluk üstlenmenin zamanı gelmiştir.   Çeviri: Murat Özdemir [1] « Tribune conjointe de quatorze ministres des Affaires étrangères européens », Le Monde (France) , Réseau Voltaire, 27 février 2020. [2] “Türkiye güç arayışında”, yazan Thierry Meyssan, Tercüme Murat Özdemir, Voltaire İletişim Ağı , 11 Şubat 2020. [3] “Libyalılara karşı yeni bir savaş hazırlığı”, yazan Thierry Meyssan, Tercüme Murat Özdemir, Voltaire İletişim Ağı , 7 Ocak 2020. [4] « Türkiye 4 Rus FSB subayını öldürttü », « Türkiye, Rusya’ya karşı sıcak ve soğuk rüzgarlar estiriyor », « Türkiye, Suriye’yi ve dolaylı olarak da Rusya’yı tehdit ediyor », « Türkiye, Rusya’ya karşı savaşıyor », Voltaire İletişim Ağı, 4, 5 Şubat et 3 Mart 2020.

İdlib’de yaşananları herkes anlattı.   Herkesten dinlediniz, ancak Amerikalılar’dan dinlemedeniz. Halbuki, üst düzey bir Amerikan yetkili, 14 Şubat’ta her şeyi anlatmış. Açıklamalar ABD Dışişleri Bakanlığı resmi sitesinde. Almanya’nın Münih kentinde, Amerikan Dışişleri Bakanlığında ismi açıklanmayan üst düzey bir yetkili bilgilendirme toplantısı yapıyor. İdlib gündeminin yavaş yavaş ısındığı dönemler. Birkaç gün öncesinde 5 şehit vermişiz. ***   Şimdi burada yazdıklarıma dikkat edin. Bunlar benim görüşlerim değil. Amerikalı üst düzey yetkili açık açık anlatmış. Bakın neler konuşulmuş! *** MÜLTECİLERİN AVRUPA’YA AKIN EDECEĞİNİ 14 ŞUBAT’TA SÖYLEMİŞ Bilgilendirme toplantısı, toplantı yöneticisinin sorusuyla başlıyor: “Bir temel oluşturacağız, hangi konuyla başlamak istersiniz?” Üst düzey yönetici çizgiyi belirliyor: “İdlib.” İsmi açıklanmayan üst düzey yetkili diyor ki: “Türkiye sınırlarına 3 milyon kişi akın edecek ve bir insanlık dramı daha yaşayacağız. Türkiye zaten hâlihazırda 3 buçuk milyona ev sahipliği yapıyor, bir o kadarını daha karşılayamaz. Bu yüzden o mülteciler Avrupa’ya akın edecek.” İlginç değil mi? O tarihte Ankara karar almış değil, Avrupa kapıları kapalı… Hatta Türkiye çok sıkı sınır kontrolü yapıyor, denizde kuş uçurtmuyor ama bu üst düzey yetkili, bu mültecilerin Avrupa’ya akın edeceğini söylüyor. Ve ekliyor: “Bu Suriye’deki savaş boyunca gördüğümüz en büyük göç hareketi.” ‘TÜRKLER İLE BERABER ÇALIŞIYORUZ’ Ve bakın şu çarpıcı ifadeyi kullanıyor: “Dünyanın kalan ülkelerinin Birleşmiş Milletlerin 2254 sayılı Suriye’de ateşkesin uygulanması ile ilgili alınan kararın özellikle İdlib’den başlayarak kimler tarafından uygulanacak diye görmek adına Türkler adına beraber çalışmaktayız. İdlib bu noktada çok kritik bir öneme sahiptir.” Cümle açık… ABD ile Türkiye İdlib’de birlikte çalışıyor. *** Devam edelim… Konu Kasım Süleymani’nin öldürülmesine geliyor. Üst düzey Amerikalı yetkili, Süleymani’nin Suriye’nin siyasi birliğini sağlamaya çalıştığını açıklıyor ve ekliyor: “Evet, onun ölmesi bizlerin Suriye’deki politikalarını olumlu bir şekilde etkiledi.” Yani ABD, Suriye’nin siyasi birliğini istemiyor. *** ‘BUNU BİLDİRME SAKIN!’ Ardından bir başka üst düzey yönetici bir soru soruyor: “Moskova’ya İdlib’de baskı yapabilir misiniz?” Bakın, buraya dikkat! Cevabı şöyle veriyor Amerikalı: “Evet. Öncelikle Bakanın, benim ve umarım Beyaz Saray’ın da yapacağı gibi Türkiye’yi desteklemeliyiz, ancak destek verilinceye kadar bunu bildirme sakın!” Yetkili ardından Türkiye’ye uygulanan ekonomik baskıyı ve Ekim 2019’da imzalanan mutabakatı hatırlatıyor. Anlaşmayla ilgili, “Bu bize büyük güç sağlıyor” ifadesini kullanıyor. Durun daha çok şaşıracaksınız! ‘KUZEYDOĞUDAKİ REJİM…’ Diyor ki yetkili: “Avrupa Birliği tam olarak tarih vermesem de Esad rejimine karşı yakında daha ciddi adımlar atacak. Bizce önemli olan bu. IŞİD’e karşı yürüttüğümüz savaş, kuzeydoğudaki rejimi ayakta tutma çabamızı, çünkü hem Ruslar tarafından hem de bize ateş açan Esad birlikleri tarafından kesintiye uğrarsak, IŞİD’e karşı savaşı yürütemeyiz.” Yani, AB’nin adım atacağının sinyalini dün Angela Merkel vermeseydi, bu söz havada kalabilirdi ama şimdi yerli yerine oturuyor. Ancak asıl burada önemli olan cümle hemen aşağıdaki… “Kuzeydoğudaki rejimi ayakta tutma çabamızı yürütemeyiz.” Yani, PKK/PYD yönetimini ayakta tutamazlar… Bu yönetimin ayakta tutulması için Rusya ve Esad birliklerinin kesintiye uğraması lazım! ‘RUSLARLA ANLAŞACAĞIMIZ BİR ORTAM…’ Amerikalılar çok açık sözlü. Yıllarca ne yaptıklarını ve ne yapacaklarını hep söylediler. Yine söylüyor Amerikalı yetkili, diyor ki: “Ruslarla anlaşacağımız bir ortam hazırlamak için yapıyoruz bunları. Ancak Ruslar şu anca kelimenin tam anlamıyla bir askeri çözüme itiyor bizleri. Sadece İdlib değil, BM’nin bu insani göçlerin yenilenmesinde neler yaptıklarına bakın.” Söze gerek var mı? Bugün sahada savaşan kim? Bakın yetkili şöyle devam ediyor: “Dediğim gibi (Rusya) kuzeydoğuda (PYD bölgesinde) bize baskı yapıyorlar ve biz de onlara karşılığını veriyoruz.” *** İŞTE SURİYE HARİTASI! Sonra bir sual daha geliyor… Soru: “Türk yetkililerle bu kadar insanın gelmesiyle alakalı konuştunuz mu?” Üst Düzey Yönetici: “Elbette.” Soru: “Ne diyorlar?” Üst Düzey Yönetici: “Bütün bu insanları bölgelerinde tutamayacaklarını ve Avrupa’nın bazılarını himaye etmesi gerektiğinin altını çizdiler.” Soru: “Sizce süreç daha da karmaşık hale gelmiyor mu?” Üst Düzey Yönetici: “Evet son adıma daha gelmedik işte benim haritam. Fotoğrafını çekemezsiniz ama işte benim Suriye haritam. Bej olan kısım Suriyelilerin olduğu yer ve IŞİD’e ait bir renk yok artık. Bu bölgelerin hepsi bizler, Türkler veya müttefiklerimiz tarafından kontrol ediliyor. Ve Esad oraların hepsini geri alacak bir uğraş sergilemiyor, evet bunu oyunun son parçası olarak görmüyorum. Ama umarım eğer Esad ve Rusların, Türk ve Suriyeliler tarafından askeri baskıyla ve bizim ve uluslararası ülkelerin politik ve diplomatik basıkları ve desteğinin birleşimiyle daha da ileri gitmelerine izin verilmezse, bu harita savaşın sonu olacak. Askeri bir zafer hayaliyle bu savaşı bitirme fırsatını sonlandırma şansımız var. Bakalım işe yarayacak mı? Bu yüzden Suriye’den daha karışık bir şey göremiyorum.” Yani… Harita hazır. Türkler ve Suriyeliler (ÖSO ya da SMO) Rusya ve Esad’a karşı askeri baskı yapacak, Batılılar da diplomatik baskı yapacaklar ve bu iki ülke durdurulacak. Eeee.. Sonra? Askeri bir zaferle savaş sonlandırılacak! Türklerin kontrol ettiği bölge, Amerikalıların kontrol ettiği bölge ve ülkenin kuzeydoğusunda oluşturulacak PYD’nin kontrol ettiği bölge… Hepsi müttefik olacak. Bir daha diyorum… Bunlar benim görüşlerim değil, vallaha ben Amerikalıların yalancısıyım!